He was dumb. d-u-m-b. Stupid. Unintelligent.

His ignorance truly knew no bounds. But as he talked, she found it less and less repugnant. She let the comforting cliches wash all over her mind; all will be alrights and doesn't matters. Somehow, his stupidity stopped being a fault - rather, in her eyes, transgressing to innocence, simple and refreshing. Somehow, she forgot to be annoyed, focusing on a contact with another human being. Somehow, she stopped counting his blunders and unawarenesses. None of that mattered, for the moment/anymore.

He was there for her.

Był tępy. Tę-py. Durny. Nieinteligentny.

Jego ignorancja autentycznie nie znała granic. Ale gdy mówił, powoli przestawało ją to odrzucać. Pozwoliła, by omyły ją pocieszające banały; skąpała umysł we wszystkich "będzie dobrze" i "nie przejmuj się". W jakiś sposób ta głupota przestała być wadą - w jej oczach przemieniła się ona w niewinność, prostą i odświeżającą. Jakoś zapomniała się złościć, skupiona na kontakcie z drugim człowiekiem. Jakoś przestała liczyć jego wpadki i nieświadomostki. To wcale/w tej chwili nie miało znaczenia.

Był przy niej, wspierał.